ONR Płock: "Oni byli ziarnem..."

Pogrzeb Danuty Siedzik ps. "Inka" oraz Feliksa Selmanowicza ps."Zagończyk"

Ona - sanitariuszka 5. Wileńskiej Brygady Armii Krajowej

On - dowódca szwadronu dywersyjnego 5. Wileńskiej Brygady Armii Krajowej

Oboje skazani na karę śmierci w pokazowych procesach. Co ciekawe, wtedy żeby zostać sędzią wystarczyło ukończyć szkołę powszechną (7 lat), być 3 lata w partii i odbyć sześciomiesięczny kurs.

Jednym z zarzutów wobec "Inki" była niepełnoletniość...

Wyrok wykonano 28 sierpnia 1946 roku. Przywiązani do słupów, odmówili zasłonięcia oczu. Kiedy pluton egzekucyjny skierował ku Nim karabiny, zdążyli jeszcze wykrzyczeć "Niech żyje Polska!". Mimo salwy pocisków, żaden nie trafił w ciało "Inki". Ze słowami na ustach "Niech żyje Łupaszko!" została trafiona w głowę z pistoletu dowódcy plutonu.

68 lat później ciała odnaleziono pod płytami chodnika na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku.

Wszyscy dobrze znamy słowa "Inki" zapisane w grypsie:

"Jest mi smutno, że muszę umierać.

Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba."

Przedstawię jeszcze fragment listu "Zagończyka" do syna, napisanego chwilę przed wyprowadzeniem na egzekucję:

"Kochaj Polskę. Bądź posłuszny starszym.
Słuchaj swych opiekunów i bądź posłuszny matce.
Tyle, co mogę w tych parę słowach skreślić do Ciebie. Odchodzę w zaświaty.
To, co pozostawiam na tym świecie najdroższego, to Polskę i Ciebie, Najdroższy."

Zanim odbyły się uroczystości pogrzebowe, nasi delegaci odwiedzili miejsca związane z ostatnimi dniami Danusi. M.in. byliśmy pod domem (wtedy lokalu konspiracyjnym), gdzie została aresztowana oraz pod więzieniem na ul. Kurkowej. Następnie udaliśmy się pod Bazylikę, żeby móc uczestniczyć w Ich ostatniej drodze.